Godziny pracyPoniedziałek - Sobota 06:00 - 21:00DojazdFiltrowa 30/24, 02-080 Warszawa
Holisens_post_o_nas-1.jpg

4 lipca 2023 Bez kategorii

Jak znaleźć dobrego terapeutę?

Oto kilka kluczowych pytań, które należy sobie zadać szukając kontaktu z psychoterapeutą lub psychologiem.

Wybór odpowiedniego terapeuty jest ważny dla osiągnięcia szybszych i lepszych rezultatów w psychoterapii. Odpowiednio dobrany specjalista może pomóc Ci w radzeniu sobie z trudnościami i poprawie Twojego stanu psychicznego. Oto kilka ważnych czynników, na które warto zwrócić uwagę podczas wyboru terapeuty:

1. Wykształcenie i doświadczenie:

Sprawdź, jakie wykształcenie posiada terapeuta. Certyfikat i specjalizacje w dziedzinie psychoterapii są ważnymi wskaźnikami profesjonalizmu. Dodatkowo, zwróć uwagę na doświadczenie terapeuty w pracy z osobami o podobnych trudnościach do Twoich. Niestety można znaleźć na rynku oferty terapeutów, którzy nie posiadają odpowiednich kwalifikacji. Znacznie bezpieczniej jest sprawdzić te kryteria, możesz bez wahania poprosić swojego terapeutę o okazanie dyplomów i kwalifikacji. Terapeuci często też publikują te dokumenty na stronie internetowej lub w gabinecie.

2. Subiektywne odczucia:

W trakcie rozmowy z terapeutą zwróć uwagę na swoje subiektywne odczucia. Czy czujesz się komfortowo w obecności terapeuty? Czy masz poczucie, że Cię rozumie i słucha? Ważne jest, aby nawiązać z terapeutą empatyczną i zaufaną relację. Oczywiście pierwsze odczucie może być błędne jednak po godzinnej sesji lub dwóch powinnaś / powinieneś już wiedzieć jak czujesz się daną osobą. Nie wahaj się powiedzieć o tym terapeucie, jest to ważna informacja. Terapia ma poprawiać komfort Twojego życia, zdecydowanie warto zaufać tu swoim odczuciom i intuicji.

3. Specjalizacja i zakres zagadnień:

Sprawdź, czy terapeuta posiada specjalizację lub doświadczenie w obszarze, który dotyczy Twoich potrzeb. Niektórzy terapeuci specjalizują się w konkretnej dziedzinie, np. terapia uzależnień, terapia małżeńska czy terapia traumy. Ważne jest, aby wybrać terapeutę, który ma wiedzę i umiejętności odpowiednie do Twoich potrzeb. Często możesz nie wiedzieć z czym dokładnie się zmagasz, czy to depresja, stany lękowe, zaburzenia osobowości lub inne przypadłości. Powiedz o tym terapeucie i razem poszukajcie odpowiedniej ścieżki. W poradniach gdzie przyjmuje zespół terapeutów i psychiatrów jak Holisens, jeśli okaże się że terapeuta nie jest wystarczająco przeszkolony w danej dziedzinie, przekaże za Twoim pozwoleniem rekomendację do bardziej doświadczonej osoby lub takiej, która waszym wspólnym zdaniem będzie dla Ciebie bardziej odpowiednia.

terapeutka robiąca test diagnostyczny pacjentowi

4. Zdjęcie i opis na stronie:

Chociaż nie jest to jedyny ważny czynnik, zdjęcie i opis terapeuty na stronie internetowej mogą dawać pierwsze wrażenie. Czasem możemy czuć większe zaufanie do terapeuty, gdy widzimy jego twarz i czytamy o jego podejściu terapeutycznym. Jeśli na pierwszy rzut oka terapeuta lub terapeutka spełnia Twoje oczekiwania, ale wciąż masz wątpliwości, po prostu zadzwoń do poradni i dopytaj. W Holisens możesz poprosić o krótką rozmowę telefoniczną z terapeutą przed umówieniem spotkania. Pamiętaj też, że nie musisz zobowiązywać się do niczego, Pierwsza konsultacja ma na celu między innymi sprawdzenie czy chcesz iść ścieżką terapeutyczną z daną osobą.

5. Zmiana terapeuty:

Pamiętaj, że pierwszy wybór terapeuty nie musi być ostateczny. Jeśli poczujesz, że terapia nie spełnia Twoich oczekiwań lub nie czujesz się komfortowo, zawsze możesz poszukać innego terapeuty. Ważne jest, aby słuchać swoich potrzeb i dążyć do znalezienia terapeuty, który będzie odpowiedni dla Ciebie.

Wybór odpowiedniego terapeuty może być kluczowym krokiem w zmianie perspektywy i odzyskaniu równowagi emocjonalnej. Terapia może pomóc Ci zrozumieć siebie, rozwikłać wewnętrzne konflikty, doskonalić umiejętności komunikacyjne i radzenia sobie z trudnościami. Jest to proces, który może trwać od kilku miesięcy do kilku lat, w zależności od indywidualnych potrzeb.

6. Psychoterapeuci a psychiatrzy:

grafika przedstawiająca kobietę i mężczyznę podczas terapii

Różnica między psychologiem a psychiatrą jest istotna. Psycholog posiada wykształcenie w dziedzinie psychologii i świadczy pomoc psychologiczną, diagnozuje i prowadzi terapię, jednak nie przepisuje leków. Psychiatra to lekarz, który może diagnozować oraz leczyć zaburzenia psychiczne, w tym przepisywać leki. Obydwie profesje są równie istotne, mają nieco inny zakres działania jednak uzupełniają się wzajemnie. Zazwyczaj wizyty u psychologa lub psychoterapeuty mają większość częstotliwość spotkań. Psychiatra jeśli to konieczna uzupełnia terapię farmakologicznie, co jakiś czas monitoruje postępy i dostosowuje do nich dawki leków.

7. Płeć terapeuty:

Dla niektórych osób ważne jest, aby terapeuta był tej samej lub określonej płci. Niektóre tematy lub konkretne zakresy zagadnień mogą być dla tych osóbwygodniej omawiane z terapeutą tej samej płci lub przeciwnie. To indywidualny wybór, na który możesz sobie pozwolić i który warto uwzględnić. Możesz też zadać sobie pytanie, dlaczego wolę pracować z określoną osobą i omówić to z terapeutką lub terapeutą.

Pamiętaj, że znalezienie odpowiedniego psychoterapeuty to indywidualny proces, który może wymagać czasu. Ważne jest, abyśmy czuli się komfortowo i bezpiecznie podczas terapii, a terapeuta posiadał odpowiednie kwalifikacje i doświadczenie. Nie wahaj się zadawać pytań i rozmawiać z kilkoma terapeutami, zanim podejmiesz decyzję.

Spokojnego dnia,

Zespół Holisens


jak-poprawić-samoocenę-i-pewność-siebie-uśmiechnięta-kobieta-terapia.jpg

28 kwietnia 2023 Bez kategorii

Jak Podnieść samoocenę i pewność siebie?

 

Czemu pozytywna samoocena jest ważna?

Podnoszenie samooceny i pewności siebie to kluczowe elementy dobrego samopoczucia i sukcesu w życiu. Niestety, wiele osób boryka się z niską samooceną, co prowadzi do braku wiary w siebie, nieśmiałości, a nawet depresji. Jak  zatem można zwiększyć swoją samoocenę i pewność siebie?

Przyczyny niskiej samoocenymężczyzna unoszący ręce w górę o wschodzie słońca

  1. Niedostateczne wsparcie emocjonalne – Brak wsparcia ze strony rodziny i przyjaciół może prowadzić do poczucia osamotnienia i izolacji, co z kolei wpływa na samoocenę.
  2. Wpływ mediów społecznościowych – Współczesne standardy życia i piękna prezentowane w mediach społecznościowych często są nierealistyczne i nieosiągalne dla większości ludzi.
  3. Niepowodzenia i porażki – Regularne doświadczanie niepowodzeń może wpłynąć na poczucie własnej wartości i prowadzić do poczucia bezradności. Pamiętaj jednak, to że coś się nie udało oznacza tylko, że się nie udało a nie, że jesteś nieudolna/y. To, że nie jesteś w stanie wszystkich zadowolić oznacza, że nie jesteś w stanie wszystkich zadowolić a nie, że jesteś niewystarczająca/y. Prawdziwą porażką nie jest to, że coś nam się nie uda ale to, że przestajemy próbować.
  4. Współzawodnictwo – Porównywanie się z innymi ludźmi i porównywanie swoich osiągnięć z ich osiągnięciami jest niestety znakiem naszych czasów, po części także za sprawą social mediów i ich nierzeczywistych standardów.

Zachowania ludzi z niską samooceną:

  1. Unikanie wyzwań – Osoby z niską samooceną często unikają nowych wyzwań z obawy przed porażką.
  2. Ataki werbalne lub nadmierna przemądrzałość- Niska samoocena, z braku innych narządzi niekiedy przejawia się u ludzi agresją słowną. Często takie osoby są w rzeczywistości niedowartościowane i lękliwe.
  3. Przeprosiny i usprawiedliwienia – Osoby z niską samooceną często zwracają uwagę na swoje wady i defekty, co prowadzi do częstego przepraszania i usprawiedliwiania się.
  4. Unikanie kontaktu z ludźmi – Osoby z niską samooceną często unikają kontaktu z innymi ludźmi z obawy przed odrzuceniem.
  5. Negatywne myślenie – Osoby z niską samooceną często skupiają się na swoich wadach i defektach, co prowadzi do negatywnych myśli i niskiej samooceny. Warto zauważać te myśli, identyfikować je i uświadomić sobie, że nie są one prawdą obiektywną. Możemy zwizualizować sobie te myśli jako chmury przepływające po błękitym niebie. Obserwujmy je, zaakceptujmy i poczekajmy aż odpłyną.

Jak zwiększyć swoją samoocenę i pewność siebie:

1. Znajdź swoje mocne strony

Znajdź swoje mocne strony i skup się na nich, a nie na swoich słabościach. Aby znaleźć swoje mocne strony, warto zacząć od refleksji nad swoimi dotychczasowymi osiągnięciami i doświadczeniami. Można również poprosić bliskich o opinię na temat swoich cech i umiejętności, a także skorzystać z różnych testów osobowościowych i narzędzi do samooceny. Ważne jest również próbowanie nowych rzeczy i eksplorowanie swoich zainteresowań, co pozwala na odkrywanie nowych talentów i zdolności.

2. Ucz się na błędach

Zamiast unikać wyzwań, ucz się na swoich błędach i korzystaj z nich jako okazji do nauki i rozwoju. Aby uczyć się na błędach, ważne jest, aby podejść do nich z otwartym umysłem i pozytywnym podejściem. Zamiast uciekać od błędów, należy je akceptować jako naturalną część procesu nauki i rozwoju.

3. Uważaj na negatywne myśli

Zwracaj uwagę na swoje myśli i staraj się zwracać uwagę na pozytywne aspekty swojego życia, a nie tylko na wady i defekty.Negatywne schematy myślowe to myśli, które powtarzają się w naszej głowie, często w sposób automatyczny i bezwiedny, i mogą wpływać negatywnie na nasze samopoczucie i zachowanie. Aby je niwelować, warto nauczyć się rozpoznawać takie myśli, zastępować je bardziej pozytywnymi lub neutralnymi myślami oraz stosować techniki relaksacyjne, takie jak medytacja czy głębokie oddychanie.

4. Podejmuj wyzwania

Podejmuj wyzwania, które pomogą Ci rozwijać się i zwiększać swoją pewność siebie, nawet jeśli nie jesteś pewien, czy się uda. Aby zacząć podejmować wyzwania, warto zacząć od określenia swoich celów i marzeń, które chcemy osiągnąć. Następnie warto podejmować małe kroki w kierunku ich realizacji, ucząc się na swoich błędach i zwiększając stopniowo poziom trudności wyzwań, które podejmujemy. Ważne jest też zachowanie pozytywnego nastawienia i motywacji, nawet w trudnych momentach.

5. Ćwicz akceptację

Naucz się akceptować siebie takim, jakim jesteś, z wadami i zaletami. Pamiętaj, że nikt nie jest doskonały. Aby ćwiczyć akceptację, warto nauczyć się uważnego słuchania i empatii wobec siebie i innych osób. Należy zacząć akceptować swoje słabości i niedoskonałości, a także szukać pozytywów w trudnych sytuacjach. Warto także rozwijać pozytywne myślenie i podejście do życia, koncentrując się na tym, co jest w naszej kontroli, a nie na tym, co nas przerasta.

6. Zadbaj o siebie

Dbaj o swoje ciało i umysł. Zdrowy styl życia, pomoże Ci zwiększyć swoją samoocenę i pewność siebie. Aby zacząć dbać o siebie, warto zacząć od określenia swoich priorytetów i wyznaczenia celów związanych z ciałem i umysłem. Następnie warto regularnie podejmować aktywności fizyczne, takie jak treningi, spacery czy joga, oraz stosować techniki relaksacyjne, takie jak medytacja czy oddychanie głębokie. Ważne jest też dbanie o jakość snu oraz odżywianie się zdrowo i zrównoważenie.

7.Rozważ spotkanie z terapeutądwie kobiety podczas terapi w gabinecie psychologicznym

Spotkanie z terapeutą może poprawić pewność siebie i samoocenę, terapeuta pomoże nam zidentyfikować negatywne schematy myślowe i zachowania. Wesprze nas w nauce technik relaksacyjnych i pozytywnego myślenia, które pomogą nam lepiej radzić sobie ze stresem i wyzwaniami. Terapeuta może również pomóc nam zrozumieć przyczyny naszych problemów emocjonalnych i pomóc nam w rozwiązaniu trudności w naszych relacjach międzyludzkich. Praca z terapeutą może pomóc nam zwiększyć samoświadomość i zrozumienie naszych potrzeb, co może wpłynąć pozytywnie na naszą samoocenę i poczucie własnej wartości.

Jak skutecznie realizować postanowienia?

Skuteczne realizowanie celów i postanowień to jeden kluczowych elementów podnoszenia swojej samooceny. Poniżej przedstawiamy kilka porad, jak skutecznie realizować cele i tym samym zwiększać swoją pewność siebie:

  1. Określ cele SMART – SMART to angielski  skrót od konkretne, mierzalne, osiągalne, zgodne z Twoimi wartościami oraz czasowe. Określanie celów w ten sposób pozwoli Ci na bardziej konkretny i skuteczny plan ich realizacji.
  2. Stwórz plan działania – Wyznacz konkretne kroki, jakie musisz podjąć, aby osiągnąć swój cel. Określ, jakie działania będą konieczne i w jakim czasie będziesz je realizował.
  3. Dziel cel na mniejsze etapy – Dziel swój cel na mniejsze etapy, co pozwoli Ci na łatwiejszą realizację i utrzymywanie motywacji na dłuższą metę.
  4. Wykorzystaj pomysły i umiejętności innych – Nie krępuj się pytać innych o ich pomysły i sposoby realizacji celów. Możesz też poszukać inspiracji w literaturze, filmach czy podcastach.
  5. Bądź elastyczny – Pamiętaj, że czasami trzeba dostosować swój plan działania i zmienić kierunek, aby osiągnąć cel. Bądź elastyczny i gotowy na zmiany.
  6. Kontroluj postępy – Regularnie monitoruj swoje postępy w realizacji celu i w razie potrzeby wprowadź korekty. To pozwoli Ci na utrzymanie motywacji i skuteczną realizację celu.
  7. Ciesz się sukcesami – Doceniaj każdy mały sukces i celebruj osiągnięcia. To pozwoli Ci na utrzymanie pozytywnej motywacji i zwiększenie swojej samooceny.

Określenie celów SMART, stworzenie planu działania, dzielenie celu na mniejsze etapy, elastyczność w realizacji, kontrolowanie postępów oraz docenianie swoich sukcesów to sposoby, które pomogą Ci osiągnąć cel i zwiększyć swoją pewność siebie.

Podsumowanie

Podniesienie samooceny i pewności siebie może przynieść wiele korzyści w życiu osobistym i zawodowym. Aby to osiągnąć, warto nauczyć się pozytywnego myślenia i wypracować pozytywne nastawienie do siebie i swojego życia. Należy stawiać sobie realistyczne cele i podejmować małe kroki w kierunku ich realizacji.

Ważne jest także dbanie o swoje zdrowie psychiczne i fizyczne, a także otaczanie się pozytywnymi ludźmi. Ostatecznie, ważne jest, aby pamiętać, że samoocena i pewność siebie to proces, a nie punkt docelowy, dlatego warto stale pracować nad ich podnoszeniem. Piszemy tu o wielu różnych strategiach.

Nie musisz wdrażać ich wszystkich jednocześnie. Skup się na jednym, dwóch lub trzech zagadnieniach o pomału wdrażaj je do codziennego planu dnia.

Pozdrawiamy!

Twój Zespół Holisens


kobieta-siedząca-na-podlodze-trzymająca-ręce-na-twarzy-lęk-depresja-psycholog1.jpg

3 kwietnia 2023 Bez kategorii

Jak poradzić sobie z lękiem i niepokojem?

 

Czym jest lęk?

Lęk i niepokój  to emocje, które są nieodłącznym elementem życia, mogą  jednak powodować wiele problemów zdrowotnych, jeśli nie zostaną skutecznie zarządzane. W trudnych sytuacjach życiowych, takich jak choroba, utrata pracy, rozwód czy konflikty rodzinne, lęk i stres mogą nas przytłoczyć i prowadzić do depresji. Dlatego ważne jest, aby nauczyć się radzić sobie z tymi emocjami w zdrowy sposób.

Jest to szczególnie istotne w obecnych niespokojnych i “szybkich” czasach. Jesteśmy coraz bardziej zapracowani, oddalamy się od bliskich, więzi społeczne ulegają poluzowaniu lub przenoszą się do świata on-line. Dodatkowo świat, zwłaszcza ten wirtualny sugeruje, że powinniśmy sprostać nierealnym standardom dotyczącym piękna, szczęścia, związków i spędzania wolnego czasu.

Jak poradzić sobie z lękiem?

mężczyzna podczas diagnozy zrelaksowany z terapeutą

Poniżej przedstawiamy  porady, które pomogą Ci w radzeniu sobie z lękiem i stresem w trudnych sytuacjach. Nie musisz wdrażać ich wszystkich jednocześnie, wystarczy że wybierzesz jedną, dwie lub trzy i postarasz się o nich pamiętać. Z czasem łatwiej będzie Ci dodawać kolejne do swojego dnia.

„Nie musisz być perfekcyjna/y żeby zacząć, ale musisz zacząć żeby dojść do perfekcji”

Zidentyfikuj przyczynę lęku lub stresu:

Zrozumienie, co wywołuje Twoje odczucia, może pomóc Ci w radzeniu sobie z nimi. (może to być na przykład nieustanne porównywanie się z innymi on-line)

Skorzystaj z technik relaksacyjnych:

Takich jak medytacja, joga, czy oddechowa, aby uspokoić swoje ciało i umysł. Jeśli nie wiesz jak zacząć, sięgnij do YT lub napisz do nas! Prześlemy Ci kilka podpowiedzi!

Użyj afirmacji:

Powtarzaj sobie pozytywne zdania, które pomogą Ci zmniejszyć poziom lęku i stresu. Możesz wybrać jedną porę, na przykład wieczorem przed położeniem się spać, znajdź 3 rzeczy za które jesteś dziś wdzięczna lub wdzięczny. (może to być uśmiech od kogoś w metrze, ładny wschód słońca, ciepły koc po pracy lub samo to, że wykonujesz tą praktykę i robisz coś dla siebie.) Zawsze jest coś, za co możemy być wdzięczni.

Zrób sobie przerwę:

Postaraj się zagospodarować czas na odpoczynek i relaks, aby złagodzić napięcie i zmniejszyć poziom stresu. Nie muszą to być egzotyczne wakacje, wystarczy świadomy spacer z psem lub chwila z ulubioną książką. Wyłącz na chwilę stan czuwania.

Ćwicz regularnie:

Psycholog słucha swojego pacjenta i zapisuje notatki, zdrowie psychiczne i koncepcję poradnictwaĆwiczenia fizyczne pomagają w redukcji stresu i poprawiają nastrój. Ponownie, nie musi być to nic wielkiego. Rozciągnij się o poranku lub przed snem. Wybierz schody zamiast windy lub wykonaj inną aktywność fizyczną. Z czasem będzie to przychodzić coraz łatwiej. Kiedy zobaczysz pozytywne rezultaty, zechcesz na stałe wprowadzić ruch do swojego planu dnia.

Ogranicz stresory:

W miarę możliwości unikaj sytuacji, które wywołują u Ciebie stres, takich jak negatywni ludzie, programy telewizyjne czy profile społecznościowe, które Cię denerwują.

Znajdź wsparcie:

Szukaj pomocy u bliskich, przyjaciół, terapeutów lub grup wsparcia. Zawsze jest ktoś z kim możesz porozmawiać. Jeśli szukasz grupy wsparcia lub innych form pomocy, skontaktuj się z nami. Pomożemy skierować Cię na odpowiednią ścieżkę.

Pamiętaj o odżywianiu:

Postaraj się jeść zdrowo i zrównoważenie. Możesz zacząć od małych kroków, batonik zamienić na taki bez cukru albo jabłko. Nie jedz dużo przed snem i zacznij dzień od wypicia ciepłej wody.

Znajdź sposoby na rozładowanie napięcia:

np. poprzez sztukę lub muzykę.  Zamiast telewizji wieczorem włącz swoją ulubioną muzykę i posłuchaj jej przez 20-30 minut, włącz podcast lub poczytaj książkę. Akceptuj swoje emocje: Nie bagatelizuj swojego lęku i stresu, a także nie krytykuj się za to, że odczuwasz te emocje. Zamiast tego, zaakceptuj je i pozwól sobie na ich doświadczanie. Zamiast skupiać się na przeszłości lub przyszłości, skup się na teraźniejszości i na tym, co możesz dla siebie zrobić.

Skup się na obecnej chwili:

zrelaksowany mężczyzna podczas treningu uważności

Nie pozwól, aby lęk i stres utrudniły Ci skupienie się na tym, co jest teraz ważne. W stresujących sytuacjach postaraj się skupić na oddechu. Poczuj jak powietrze wypełnia całe Twoje ciało, od nosa, poprzez klatkę piersiową . Udaj się na zewnątrz lub w spokojne miejsce, zamknij oczy, odetchnij głęboko i świadomie kilka razy. Kojący oddech zawsze jest przy Tobie. Pozwoli to Ci się wyciszyć i racjonalnie spojrzeć na bieżące sprawy. Wykonuj to tak często jak tylko masz ochotę.

Zadbaj o sen:

Niezbędny dla regeneracji organizmu, sen pomaga w leczeniu stresu i lęku. Postaraj się nie zarywać nocy i nie zasypiać z telefonem na poduszce. Jeśli masz trudności ze snem, skorzystaj z ziołowych herbat lub melisy. Jeżeli cierpisz na poważniejsze zaburzenia snu, skontaktuj się lekarzem.

Utrzymuj pozytywne relacje:

kontakty społeczne są ważne dla zdrowia psychicznego, dlatego staraj się utrzymywać dobre relacje z rodziną, przyjaciółmi i innymi ludźmi, którzy Cię wspierają. Znajdź czas na rozmowę. Zaplanuj w ciągu dnia choć jeden telefon do kogoś bliskiego. Spytaj jak mu mija dzień. Zbudujesz w ten sposób silniejsze relacje i poprawisz nie tylko swoje samopoczucie.

Pamiętaj, że zmiana wymaga czasu:

Nie spodziewaj się, że uda Ci się natychmiast pozbyć lęku i stresu, pozwól sobie na czas, aby zmiany były skuteczne i trwałe.

Przestań się porównywać z innymi:

Każdy ma swoje życie i swoje problemy, porównywanie się z innymi tylko zwiększa lęk i stres. Zwłaszcza, że większość osób przedstawia nam najlepszą wersję siebie i swojego życia.

Postaraj się zarządzać czasem:Piramida z kamieni symbolizująca sposób radzenia sobie z nerwicą

Planowanie swojego dnia i wyznaczanie priorytetów pomaga w redukcji stresu i lęku związanego z nadmiarem obowiązków. Zapisz wieczorem listę spraw na kolejny dzień. Odhaczanie kolejnych zadań daje satysfakcję i uspokaja.

Kiedy to nie wystarcza:

Gdy czujesz, że nie dajesz rady, warto rozważyć pomoc farmakologiczną. Decyzja o zastosowaniu leków na lęk i niepokój powinna być podejmowana wyłącznie przez lekarza, który dokładnie zdiagnozuje problem i przepisze odpowiednią terapię.

Leki przeciw lękowi zwykle są przepisywane w połączeniu z terapią behawioralną i/lub psychologiczną. Niektóre z popularnych leków przeciw lękowi to benzodiazepiny, selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI), a także inne leki na receptę, które regulują noradrenalinę i serotoninę (SNRI). Ważne jest, aby skonsultować się z lekarzem, przed podjęciem jakichkolwiek działań dotyczących leczenia lęku i stresu.

Podsumowując

Radzenie sobie z lękiem i stresem w trudnych sytuacjach życiowych wymaga pracy nad sobą i cierpliwości. Ważne jest, aby zaakceptować swoje emocje, szukać wsparcia, pracować nad swoim sposobem myślenia i dbać o swoje zdrowie fizyczne. Pamiętaj, że każda mała zmiana w Twoim życiu może przyczynić się do redukcji lęku i stresu, więc nie rezygnuj z prób i szukaj rozwiązań, które będą dla Ciebie najlepsze.

Najważniejszym krokiem w radzeniu sobie z lękiem jest zrozumienie, że jest to normalna i naturalna reakcja na określone sytuacje. Nie jest to znak słabości, ale po prostu sposób, w jaki nasz organizm reaguje na trudne okoliczności. Niepokój i lęk jest nieuchronny w życiu, ale to, jak na niego reagujemy, zależy od nas.  Zawsze możemy wybrać, czy pozwolimy mu nas przytłoczyć, czy też podejmiemy kroki, aby go ograniczyć.

Życzymy spokojnego dnia,

Twój Zespół Hilisens


terapia-zaburzenia-psychiczne-nastolatków-dziewczyna-u-psychologa.jpg

14 marca 2023 Bez kategorii

Zdrowie psychiczne nastolatków. Poradnik Rodzica.

Dla Rodzica

plan leczenie nastolatka chłopak rozmawia z psychologiem kobietą

Wiele nastolatków boryka się z problemami emocjonalnymi i psychicznymi, takimi jak lęki, depresja, stres, zaburzenia jedzenia, uzależnienia i wiele innych. Dlatego tak ważne jest, aby rodzice i opiekunowie zdawali sobie sprawę z tych problemów i wiedzieli, jak pomóc swoim dzieciom.

W czasie badań mózgu nastolatków zauważono, że dojrzewanie mózgu kończy się około 25 roku życia, co oznacza, że część mózgu odpowiadająca za impulsywność i emocje działa inaczej niż u dorosłych. Warto o tym pamiętać, chcąc udzielić wsparcia swojemu dziecku. Wiedza ta może pomóc zachować Rodzicom spokój i cierpliwość.

Młodzież może działać impulsywnie lub podejmować złe decyzje i jest to zupełnie naturalne, alema tym samym duży potencjał do uczenia się i zmiany zachowań. Warto więc pamiętać, że młodzież z zaburzeniami psychicznymi ma z całą pewnością możliwość zmiany i pełnego wykorzystania swojego potencjału.

Co możemy zrobić jako Rodzice?

  1. Uważaj na objawy. Objawy zaburzeń psychicznych mogą być różne, od problemów ze snem po wycofywanie się z życia towarzyskiego. Zwróć uwagę na takie objawy jak: brak apetytu, zmiany w zachowaniu, problemy z koncentracją, uczucie smutku lub beznadziei. To sygnały, że dziecko może mieć problemy ze zdrowiem psychicznym.
  2. Otwórz się na rozmowę. Niektóre nastolatki nie chcą mówić o swoich problemach, ale ważne jest, aby zachęcić je do otwartości i rozmowy. Zachęć swoje dziecko, aby powiedziało ci o swoich uczuciach, a następnie wysłuchaj ich uważnie i z empatią. Spróbuj wspólnych ciekawych aktywności, jak wspólna jazda na rowerze czy wspólne wyjazdy.
  3. Znajdź odpowiedniego terapeutę. Jeśli podejrzewasz, że twoje dziecko ma problemy ze zdrowiem psychicznym, warto skonsultować się z lekarzem lub terapeutą. Wybierając terapeutę, upewnij się, że jest on odpowiednio wykwalifikowany i doświadczony w pracy z nastolatkami.
  4. Zapewnij wsparcie emocjonalne. Rodzice powinni zapewnić swoim dzieciom odpowiednie wsparcie emocjonalne. Nastolatki potrzebują akceptacji i wsparcia, aby radzić sobie z problemami. Pamiętaj, żeby okazać swoje wsparcie wtedy, kiedy twoje dziecko tego potrzebuje, ale jednocześnie daj mu przestrzeń i czas, aby radziło sobie z problemami na własną rękę.
  5. Zachęć do aktywności fizycznej i zdrowego stylu życia. Aktywność fizyczna i zdrowy styl życia mogą pomóc nastolatkom w radzeniu sobie ze stresem i poprawić ich samopoczucie. Zachęć swoje dziecko do regularnych ćwiczeń i zdrowego stylu życia, aby zapewnić mu najlepsze wterapia zaburzenia psychiczne nastolatków dziewczyna u psychologaarunki do zdrowego rozwoju.

Rodzaje wsparcia dla nastolatków

  1. Terapia poznawczo-behawioralna: Jest to jedna z najskuteczniejszych form terapii dla nastolatków z zaburzeniami psychicznymi. Terapeuta pomaga nastolatkowi zrozumieć, jak negatywne myśli wpływają na jego zachowanie i emocje, a następnie wprowadza skuteczne techniki, które pomagają zmienić negatywne myśli i wzorce zachowania.
  2. Terapia rodzinna: Ta forma terapii pomaga w leczeniu zaburzeń psychicznych u nastolatków poprzez zaangażowanie całej rodziny w proces leczenia. Rodzice są uczą, jak lepiej komunikować się z dzieckiem i jak pomóc mu w radzeniu sobie z emocjami.
  3. Terapia grupowa: Nastolatkowie, którzy borykają się z podobnymi problemami, spotykają się w grupach, aby dzielić się swoimi doświadczeniami i wspierać się nawzajem. Ta forma terapii jest szczególnie skuteczna dla nastolatków z zaburzeniami lękowymi.
  4. Terapia sztuką: Ta forma terapii angażuje nastolatków w twórczą pracę, na przykład w malarstwie, pisaniu, teatrze czy tańcu, co może pomóc w radzeniu sobie z emocjami i redukcji stresu.
  5. Leczenie farmakologiczne: Leki przeciwdepresyjne, antydepresanty czy leki przeciw lękom mogą pomóc w leczeniu zaburzeń psychicznych u nastolatków. Warto jednak pamiętać, że farmakoterapia powinna być zawsze stosowana pod nadzorem lekarza.

Niezależnie od wybranej formy leczenia, ważne jest, aby rodzice i terapeuci byli wsparciem dla nastolatków i pozytywnie motywowali ich do kontynuowania leczenia. Warto pamiętać, że zdrowie psychiczne jest równie ważne, jak zdrowie fizyczne, i należy zawsze szukać pomocy, gdy pojawią się trudności emocjonalne czy psychiczne.

nastoletni chłopiec rozmawia z kobietą psycholożką

„Zdrowie psychiczne jest jak niedostrzegalna obecność powietrza – dopiero w momencie, gdy go brakuje, zdajemy sobie sprawę, jak bardzo jest nam potrzebne.”

Rodzaje wsparcia dla Rodziców

Dla rodziców nastolatków, które borykają się z problemami psychicznymi, dostępne jest wiele rodzajów wsparcia. Oto kilka sugestii:

  1. Terapia rodzinna – Terapia rodzinna jest skuteczną metodą pomocy. W ramach terapii rodzina spotyka się z terapeutą, który pomaga im w komunikacji i rozwiązywaniu konfliktów. Terapia ta pomaga zrozumieć, co dzieje się w życiu dziecka i jak rodzina może pomóc mu w radzeniu sobie z trudnościami.
  2. Grupy wsparcia dla rodziców – Grupy wsparcia to miejsca, w których rodzice mogą spotkać się z innymi, którzy mają podobne problemy. W takich grupach mogą dzielić się swoimi doświadczeniami i uzyskać wsparcie emocjonalne oraz praktyczne rady od innych rodziców.
  3. Indywidualna terapia dla rodziców – Często rodzice nastolatków potrzebują pomocy w radzeniu sobie z własnymi emocjami i stresem, który wynika z sytuacji, w której się znajdują. Indywidualna terapia dla rodziców może pomóc im w lepszym zrozumieniu swoich uczuć i potrzeb oraz w nauce skutecznych technik radzenia sobie ze stresem.
  4. Kursy szkoleniowe – Istnieją specjalne kursy szkoleniowe dla rodziców nastolatków, które pomagają im zrozumieć, jakie zachowania są normalne w trakcie dojrzewania, jak rozpoznać problemy psychiczne u dziecka oraz jak skutecznie komunikować się z nastolatkiem.
  5. Wsparcie ze strony specjalisty – W przypadku poważnych problemów psychicznych u nastolatka, rodzice mogą potrzebować wsparcia specjalisty, takiego jak psycholog czy psychiatra. Specjaliści ci mogą pomóc w postawieniu diagnozy oraz w leczeniu zaburzeń psychicznych u nastolatka.

Warto pamiętać, że wsparcie dla rodziców nie jest jednorazową pomocą, ale procesem długoterminowym. Wsparcie rodziców jest niezwykle ważne dla zdrowia psychicznego dziecka i powinno być dostępne dla każdej rodziny, która go potrzebuje.

korzyści z terapii poznawczo bechawioralnej nastolatka w gabinecie psychologicznym

Jak wybrać dobrego psychologa dla nastolatka? Jakie pytania zadać?

Wybór dobrego psychoterapeuty dla nastolatka jest kluczowy dla skutecznego leczenia zaburzeń psychicznych. Oto kilka wskazówek, na co zwrócić uwagę i jakie pytania zadać przy wyborze terapeuty dla twojego dziecka:

  1. Kwalifikacje i doświadczenie: Sprawdź, czy terapeuta ma odpowiednie kwalifikacje i certyfikaty. Ważne jest, aby terapeuta miał doświadczenie w pracy z nastolatkami oraz w leczeniu konkretnych zaburzeń psychicznych, z jakimi boryka się twoje dziecko.
  2. Styl terapii: Istnieją różne style terapii, np. terapia poznawczo-behawioralna lub psychodynamiczna. Ważne jest, aby wybrać terapeutę, który stosuje styl terapii, który odpowiada twojemu dziecku i jego potrzebom.
  3. Komunikacja: Ważne jest, aby terapeuta miał dobre umiejętności komunikacyjne i był w stanie nawiązać pozytywną relację z twoim dzieckiem. Zwróć uwagę, czy terapeuta słucha uważnie, zadaje pytania i odpowiada na wątpliwości.
  4. Dostępność: Ważne jest, aby terapeuta miał dostępność i był w stanie umówić się na regularne sesje. Sprawdź, czy terapeuta ma elastyczne godziny pracy i czy jest w stanie zaoferować odpowiednią liczbę sesji.
  5. Współpraca z rodzicami: Współpraca z rodzicami jest ważna, aby terapia mogła być skuteczna. Zwróć uwagę, czy terapeuta jest otwarty na współpracę z tobą i czy jest gotów odpowiedzieć na twoje pytania i wątpliwości.
  6. Słuchaj swojego dziecka: Daj nastolatkowi możliwość wyboru. Przedstaw dwie lub więcej możliwości. Jeśli terapeuta będzie wyborem nastolatka, łatwiej nawiąże z nim szczerą i dobrą relację.

Podczas pierwszej wizyty z terapeutą warto zadać kilka pytań, aby lepiej poznać jego kwalifikacje i podejście do terapii. Oto kilka przykładowych pytań:

  • Jakie jest twoje doświadczenie w pracy z nastolatkami i jakie zaburzenia psychiczne najczęściej leczysz?
  • Jaki styl terapii preferujesz i jakie techniki stosujesz?
  • Jakie są twoje oczekiwania od rodziców i jakie jest twoje podejście do ich zaangażowania w terapię?
  • Jak często będzie odbywać się terapia i jak długo będzie trwać?
  • Jakie są twoje stawki, czy prowadzisz również terapię on-line?
  • Jakie jest twoje podejście do leków i innych form leczenia, takich jak terapia behawioralna czy trening uważności?

Wybór odpowiedniego terapeuty może być trudny, ale ważne jest, aby znaleźć osobę, która będzie w stanie pomóc twojemu dziecku w radzeniu sobie z problemami psychicznymi.

nastolatka podczas sesji rodzinnej w gabinecie psychologaProblemy psychiczne nastolatków, co rodzić dalej?

Rodzice nastolatków z zaburzeniami psychicznymi powinni zawsze pamiętać, że nie są sami i że istnieją różne sposoby wsparcia, które mogą pomóc im w tej trudnej sytuacji. Ważne jest, aby szukać pomocy u doświadczonych specjalistów, takich jak psychoterapeuci, psychiatrzy lub psycholodzy kliniczni, którzy są wykwalifikowani w diagnozowaniu i leczeniu zaburzeń psychicznych u nastolatków.

Nie należy się bać prosić o pomoc i szukać odpowiednich zasobów i organizacji, które mogą udzielić wsparcia i informacji. Ważne jest również, aby zawsze utrzymywać otwartą i szczerą komunikację z nastolatkiem, okazywać mu miłość i wsparcie, i zachęcać do szukania pomocy, gdy tylko się tego potrzebuje.

Należy pamiętać, że zaburzenia psychiczne nie definiują całej osoby, a leczenie i terapia mogą pomóc w poprawie stanu zdrowia psychicznego nastolatka. Każdy proces leczenia wymaga czasu, cierpliwości i zaangażowania, ale z odpowiednim wsparciem i podejściem, rodzice mogą pomóc swojemu dziecku w pokonaniu trudności i prowadzeniu zdrowego i szczęśliwego życia.

Spokojnego dnia, Państwa Zespół Holisens


kobieta-kryzys-psychologiczny-psycholog-kopia.jpg

1 lutego 2023 Bez kategorii

5 rzeczy do zrobienia, kiedy wszystko Cię przerasta.

W momentach szczególnego napięcia, kiedy borykamy się z czymś trudnym lub mamy kryzys psychologiczny, dobrze jest pamiętać o sytuacjach, które pokonałaś/pokonałeś w przeszłości. 

Kiedy masz poczucie, że już nie dajesz rady, rozważ poświęcenie czasu na aktywne wzmocnienie swojej odporności. Jeśli czujesz, że przekraczasz swoje granice, wiedz, że nie jesteś sam.

 

Oto pięć rzeczy, o których należy pamiętać w trudnych momentach życiowych:

1. Uznaj i doceń swoją siłę.

kobieta-podczas-terapii-psycholog-konsultacja-psychiatra-terapeuta-korzyściPomyśl o trudnej sytuacji, przez którą już przeszedłeś. Jesteś dużo silniejszy niż myślisz. Możesz pomyśleć o sobie jako o bohaterze książki i zobaczyć co udało Ci się przezwyciężyć.

Może to zająć trochę czasu ale dostrzeżesz, że masz zdolność do pokonywania trudności. 

Jeśli jest ktoś taki, rozważ skontaktowanie się z zaufaną osobą, która Cię wesprze w tym czasie. Najczęściej nie musisz przechodzić przez to sama ani polegać na własnych siłach.

2. Skup się na bieżącym dniu

Staraj się nie rozpamiętywać przeszłości ani nie martwić o jutro. Spróbuj skupić się na przetrwaniu tego jednego dnia — bez oceniania swojej sytuacji jako dobrej lub złej.

Badania pokazują, że praktykowanie świadomości chwili obecnej może zwiększyć odporność na stres i zdolności radzenia sobie.

Dzisiaj postaraj się nie rozmyślać o wszystkim, co poszło nie tak w twoim życiu. Po prostu bądź tu, w tej chwili. Możesz rozważyć wykonanie ćwiczeń oddechowych lub obserwację poszczególnych obszarów ciała.

3. Wiedz, że możesz znów być szczęśliwy/szczęśliwa

Wróć w myślach do najmilszego wspomnienia i odtwórz je w głowie. Pamiętaj, że to uczucie pochodzi od ciebie i może wrócić ponownie. Nadal możesz być szczęśliwy i będziesz. Trudne momenty i sytuacje przemijają.

4. Emocje są ulotne

To też minie. Chociaż to zdanie stało się frazesem, nadal jest tak samo prawdziwe jak zawsze. Dlatego tak często się je powtarza.

mężczyzna rozciągający się podczas treningu jogi i mindfulnessKiedy jesteśmy przytłoczeni emocjonalnie i psychicznie, wydaje się, że ból będzie trwał wiecznie. Możemy nadmiernie koncentrować się na problemie, pozwalając mu zajmować miejsce w naszych myślach.

Za miesiąc, a nawet za tydzień możesz mieć dystans do tej sytuacji i będziesz mógł skupić się na innych rzeczach. Spróbuj dać temu czas.

5. Natura leczy

Natura ma uspokajający wpływ na umysł i ciało. W miarę możliwości udaj się do parku z drzewami lub zbiornikiem wodnym. Badania z 2020 roku pokazują, że spędzanie czasu na łonie natury może zmniejszyć reakcję organizmu na stres oraz poprawić nastrój i poziom uważności.

Ćwiczenia fizyczne mogą zmniejszyć objawy depresji i pozytywnie wpłynąć na plastyczność mózgu. Sugeruje się, że następujące rodzaje ćwiczeń mogą być korzystne:

  • ćwiczenia aerobowe: spacery, jogging, pływanie
  • ćwiczenia oporowe: podnoszenie ciężarów
  • ćwiczenia umysł-ciało: joga, medytacja

Rozważ rozciąganie, spacer lub inną aktywność aby pobudzić swoje endorfiny.

 

Dlaczego czuję, że już nie dam rady?

Podczas chronicznego stresu twoje ciało uwalnia wysoki poziom kortyzolu, hormonu stresu, wprowadzając Cię w nieustanny stan „walki, ucieczki lub zamrożenia”. Przewlekły stres przyczynia się do zmian w mózgu, które mogą prowadzić do:

Dobrą wiadomością jest to, że objawy te można opanować, a nawet odwrócić. Możesz zacząć wspierać swoje ciało i umysł oraz zwiększać swoją odporność dzień po dniu poprzez:

  • wprowadzanie zmian w diecie
  • praktykowanie medytacji
  • rozpoczęcie aktywności fizycznej
  • zmienienie postrzeganie swojej sytuacji poprzez spotkania z terpaeutą
  • uzyskanie wsparcia lekami, często bardzo pomocnego, zwłaszcza na początku terapii

Kiedy szukać wsparcia

Jeśli masz trudności ze wstawaniem każdego dnia i nie widzisz wyjścia, pomyśl o zwróceniu się o pomoc. Terapeuta lub psychiatra może pomóc zidentyfikować niekorzystne wzorce myślowe i nauczyć Cię nowych umiejętności radzenia sobie.

Jeśli masz trudne do opanowania myśli i pilnie potrzebujesz kogoś, z kim możesz porozmawiać, skontaktuj się z nami lub innym specjalistą. Jeżeli jesteś w trudnej sytuacji finansowej, pomożemy znaleźć Ci odpowiednią formę wsparcia.

Kolejne kroki

Kiedy czujesz, że już nie dasz rady, postaraj się nabrać otuchy. Są rzeczy, które możesz zrobić zarówno krótkoterminowo, jak i długoterminowo, aby poczuć się lepiej. Zakwestionowanie swojego postrzegania okoliczności, spędzanie czasu na łonie natury i ćwiczenie uważności to tylko kilka sposobów na radzenie sobie.W międzyczasie rozważ skontaktowanie się z przyjacielem, terapeutą lub centrum kryzysowym w celu uzyskania wsparcia. Po prostu wiedz, że nie jesteś sam.

Życzymy spokojnego dnia,

Twój Zespół Holisens


stany-lękowe-lęk-atak-paniki-mężczyzna-psycholog.jpg

9 stycznia 2023 Bez kategorii

Zaburzenia lękowe, ataki paniki- pytania i odpowiedzi

Jeśli zmagasz się z niepokojem i lękiem, który narasta w środku, dobrze jest dowiedzieć się więcej na jego temat. Sama świadomość procesów, które zachodzą w organizmie podczas stanów lękowych pomaga w ich obniżeniu.

6 najczęstszych pytań na temat lęku i paniki zadawanych przez nasze Pacjentki oraz Pacjentów.

kobieta lęk atak paniki noc samaOto kilka odpowiedzi dla Ciebie.

Po pierwsze: czym jest zaburzenie lękowe uogólnione?

Stany lękowe charakteryzują się zamartwianiem i niepokojem, które mogą, ale nie muszą, koncentrować się na konkretnym zmartwieniu, wyzwalaczu lub stresie. Możemy czuć ciążący nam lęk bez wyraźnego powodu. Objawy te, mogą się nasilać lub ustępować w zależności od pory dnia.

Lęk i niepokój często są tak silne, że wywołują dezorientację oraz objawy fizyczne, jak ból w klatce piersiowej czy problemy układu pokarmowego. Lęk może także przeistoczyć się w intensywne napady lękowe, to epizody silnego niepokoju mogące trwać od kilku minut do godziny i więcej.

Objawy mogą się różnić w zależności od dnia i osoby oraz nakładać się na siebie. Ten stan może być długotrwały i sprawić duże trudności w codziennym funkcjonowaniu. Na szczęście istnieją sprawdzone metody, pozwalające zredukować lęk.

Pytania dotyczące lęku

  1. PYTANIE: Wydaje mi się, że tylko ja tego doświadczam. Czy to prawda?

ODP: Jeśli rozejrzymy się w przeciętnym autobusie, prawdopodobnie 2-3 osoby na jakimś etapie doświadczały zaburzeń lękowych. Około 7-10% ludzi w Polsce rozwinie stany lękowe w ciągu swojego życia.

Liczba ta wynosi ok 2,5 mln osób i stale się zwiększa. Na szczęście świadomość tej przypadłości również rośnie w społeczeństwie. Częściej o tym otwarcie rozmawiamy a dzięki temu łatwiej możemy uzyskać wsparcie i oswoić lęk.

mężczyzna lekarz psychiatra sesja terapeuta atak paniki

2. PYTANIE: Czy to jest uleczalne? Czy będę mieć zaburzenie lękowe na zawsze?

ODP.: Zaburzenia lękowe to długotrwała, przewlekła przypadłość, na którą istnieją jednak sprawdzone metody przeciwdziałania. Ponad połowa osób zgłaszających się na leczenie twierdzi, że ich zmartwienia zaczęły się w dzieciństwie lub w okresie dojrzewania.Lęk najczęściej nie ustępuje samoistnie. W przypadku większości osób potrzebna jest interwencja i leczenie. W zależności od natężenia objawów, istnieje kila ścieżek pomocy, które wzajemnie się wspierają:

  1. Podnoszenie samoświadomości, medytacja, mindfulness, poszerzanie wiedzy na temat lęku i jego mechanizmów.
  2. Spotkania z terapeutą. Budują one świadomość i dają narzędzia do radzenia sobie z lękiem i jego stopniowego wygaszania.
  3. Spotkanie z psychiatrą, skorzystanie z pomocy leków. W przypadku cięższych stanów lękowych lub ataków paniki, leki mogą zapewnić dodatkowy komfort do przeprowadzenia terapii. Kiedy terapia zaczyna przynosić efekty, stopniowo możemy obniżać dawkę podawanych leków.

Niekiedy proces “schodzenia” z leków może nie udać się za pierwszym razem. Bywa, że osoby dotknięte stanami lęku i niepokoju przyjmują leki przez wiele lat. 

 

  1. PYTANIE: Jak wygląda atak nerwicy lękowej?

ODP:  Atak nerwicy charakteryzuje się pojawieniem silnego lęku, który przekłada się na trudności z oddychaniem, przyspieszonym biciem serca i drżeniem rąk lub całego ciała. Towarzyszy mu często uczucie odrealnienia i kłopoty z mową.

Osoba doświadczająca ataku lękowego może mieć wrażenie, że ten stan się nie skończy, i że nikt nie jest w stanie jej pomóc. Może występować uczucie zbliżającej się śmierci lub uczucie, że traci się rozum. Podczas ataku lękowego postaraj sobie uświadomić, że to jest ten stan, że ten stan minie, oraz że wiele osób cierpi na podobne zaburzenia. 

4. PYTANIE: Dlaczego cierpię na zaburzenia lękowe?

ODP:  Możesz doświadczyć lęku na każdym etapie życia, przyczyny lęku są złożone i mogą wystąpić na skutek:

  • problemów rodzinnych, finansowych, towarzyskich lub zawodowych
  • problemów zdrowotnych związanych między innymi z tarczycą, chorobą Alzheimera, Parkinsona czy cukrzycą
  • stresujących bieżących sytuacji jak zmiana szkoły lub pracy, narodziny dziecka, rozwód, śmierć bliskiej osoby, wypadku lub doświadczenia przemocy
  • nadużywania alkoholu, narkotyków lub leków
  • uwarunkowań osobowościowych jak perfekcjonizm, wysoka wrażliwość czy potrzeba kontroli
  • trudnej, niestabilnej sytuacji w dzieciństwie lub w przeszłości jak śmierć rodzica, przemoc emocjonalna i fizyczna  w domu, wykorzystywanie, nadmierne oczekiwania lub brak zainteresowania bliskich
  • uwarunkowań genetycznych 

 

5. PYTANIE: Jak leczyć zaburzenia lękowe?

ODP: Istnieje wiele narzędzi leczenia zaburzeń lękowych, oto kilka najbardziej sprawdzonych metod:

  • Psychoterapia- Terapeuta i psycholog posiadają zestaw narzędzi, dzięki którym Twój lęk będzie się obniżał. Regularne spotkania terapeutyczne wyposażą Cię w wiedzę i pomogą zminimalizować lęk i przywrócić spokój w Twoim życiu
  • Farmakoterapia- W przypadku silnego lęku, Lekarz psychiatrii wyposaży Cię w leki działające krótko i długofalowo. Dzięki temu łatwiej będziesz mogła/mógł skupić się na wprowadzaniu w życie pozostałych technik redukcji lęku. 
  • Relaksacja – znajdź czas na odpoczynek i zdrowy sen. Wykorzystaj techniki relaksacyjne jak medytacja czy praktyka uważności, ćwiczenia oddechowe
  • Postaraj się nie wprowadzać istotnych, stresujących zmian w swoim życiu w okresach wzmożonego lęku.kobieta joga relaks spokój medytacja mindfulness
  • Styl życia – aktywności fizyczna, zdrowe odżywianie, 
  • Przeżywaj i wyrażaj emocje – nie tłum w sobie gniewu, niepewności i frustracji. Bądź blisko ludzi, na których Ci zależy. Jeśli czujesz potrzebę, rozmawiaj o swoich problemach.
  • Unikaj używek, alkohol i narkotyki potrafią na krótką chwilę stłumić lęk, który wraca ze zwielokrotnioną siłą

 

6. PYTANIE:Jakie leki na stany lękowe?

ODP: Leki mogą stanowić dopełnienie psychoterapii, która pozostaje jedną z kluczowych metod leczenia zaburzeń psychicznych z grupy zaburzeń lękowych.

  • Do leków przeciwlękowych możemy zaliczyć między innymi inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny czyli leki antydepresyjne. Ich zalety to skuteczne działanie przeciwlękowe i brak działania uzależniającego, uzyskanie efektów wymaga jednak dłuższej terapii. (citalopram, sertralina, paroksetyna)
  • Benzodiazepiny– są to leki o wysokiej skuteczności jednak krótkotrwałym działaniu. Mogą pomóc nawet kilkanaście minut po zastosowaniu. Stosowanie tych leków wiąże się jednak z dużym ryzykiem uzależnienia oraz ciągłą potrzebą zwiększania dawki, gdyż organizm się do nich przyzwyczaja. Należy je stosować zgodnie ze ścisłymi zaleceniami psychiatry.(lorazepam czy alprazolam)
  • Innym lekiem stosowanym w przypadku zaburzeń lękowych  jest pregabalina, która ma dobrą skuteczność w określonych typach lęku. Jej działanie jest zauważalne już po tygodniu stosowania. Może być przepisana krótko lub długoterminowo. Jest lekiem stosunkowo bezpiecznym i nie powinna powodować uzależnienia.
  • W przypadku mniej nasilonych objawów stosuje się również, hydroksyzynę, buspiron lub leki ziołowe jako uzupełnienie terapii.

Do stanów lękowych należy podejść całościowo, nie ograniczając się do jednej formy pomocy. Wszystkie metody powinny się wzajemnie wspierać. Jeśli czujesz, że temat zaburzeń lękowych dotyka Ciebie lub kogoś z Twoich bliskich, sięgnij po specjalistyczne wsparcie. To można i należy leczyć. Jest to rozpoznana i częsta przypadłość, nie jesteś z tym sama/sam. Im wcześniej rozpoczniesz terapię, tym szybciej złagodzisz stany lękowe. 

Życzymy spokojnego dnia,

W razie potrzeby, jesteśmy do dyspozycji,

Zespół Holisens

 


mężczyzna-podczas-wizyty-u-psychologa-diagnoza-depresji.jpg

29 grudnia 2022 Bez kategorii

10 objawów depresji

Zastanawiasz się, czy możesz mieć depresję lub czy cierpi na nią ktoś z Twoich bliskich? Poznanie typowych objawów depresji może pomóc ci dowiedzieć się, co robić dalej.

Depresja to stan zdrowia, który często jest źle rozumiany. Jeśli masz depresję, możesz odczuwać rozpacz, która uniemożliwia ci cieszenie się czynnościami, które kiedyś lubiłeś, mieć problemy ze snem i podejmowaniem decyzji. Możesz również odczuwać objawy fizyczne, takie jak zmęczenie.

Chociaż ponad 264 miliony ludzi na całym świecie żyje z depresją, może ona wyglądać inaczej w zależności od osoby. Czasami diagnoza może być trudna, ponieważ ludzie doświadczają różnych objawów i różnych rodzajów depresji.

Jeśli czujesz się przygnębiony, znajomość typowych objawów i skutków depresji może pomóc Ci zorientować się, czy doświadczasz czegoś więcej niż obniżony nastrój.depresja lęk pomoc kobieta terapeutka

10 częstych objawów depresji

Jeśli masz objawy — takie jak obniżony nastrój, utrata zainteresowania i problemy ze snem — przez większą część dnia przez ponad 2 tygodnie, możesz mieć do czynienia z depresją.

Dwie osoby, u których zdiagnozowano ten sam rodzaj depresji, nie będą miały dokładnie takich samych objawów, istnieje jednak kilka powszechnych objawów depresji.

Oto 10 najbardziej powszechnych objawów depresji:

  1. Utrzymujący się obniżony nastrój

Wielu z nas od czasu do czasu czuje się przygnębionych, ale kiedy to uczucie po prostu nie znika, może to oznaczać, że doświadczasz depresji.

Możesz mieć wrażenie, że ciągle jesteś nie w humorze. Często zdarza się, że wraz z depresją występują objawy lękowe, a także poczucie zbliżającej się katastrofy (rodzinnej, zdrowotnej, finansowej itp.) Czasami osoby z depresją opisują siebie jako odrętwiałe. Mogą mieć trudności z wyrażeniem emocjonalnej odpowiedzi na rzeczy, które im się przytrafiają — czy to dobre, czy złe.

  1. Utrata zainteresowania lub przyjemności z rzeczy, które kiedyś sprawiały Ci przyjemność

„Jaki jest sens?” i „Po co się męczyć?” Praca, zajęcia towarzyskie, a nawet proste prace domowe mogą wydawać Ci się bezcelowe. Jeśli masz depresję, rzeczy które zazwyczaj lubisz mogą przestać sprawiać Ci przyjemność. Zebranie energii do ich wykonania może być dla ciebie wyzwaniem lub po prostu nie masz na to ochoty.

  1. Poczucie winy, beznadziei lub bezwartościowości

kobieta depresja grafika lęk choroba

Wiele osób z depresją może odczuwać przytłaczające poczucie winy z powodu przeszłych działań lub wydarzeń, a nawet poczucie winy z powodu depresji. Możesz również odczuwać niską samoocenę i niechęć do samego siebie. Możesz także czuć się tak, jakby nie było nic, co możesz zrobić, aby poczuć się lepiej.

  1. Utrata popędu seksualnego

Kiedy jesteś w depresji, twoja ochota na seks może słabnąć. Możesz zacząć się zastanawiać, co się stało z twoim popędem seksualnym. Może to prowadzić do większego poczucia winy, zwłaszcza jeśli twój partner ma trudności ze zrozumieniem, dlaczego nie chcesz już tego rodzaju intymności. Według badania z 2018 r. trudności z funkcjami seksualnymi są częstym objawem depresji.

Naukowcy odkryli, że 62,5% mężczyzn, którzy wzięli udział w badaniu, miało problemy z funkcjonowaniem seksualnym.

mężczyzna depresja terapeuta diagnoza

  1. Zmniejszona energia, uczucie zmęczenia lub spowolnienia.

Większość ludzi myśli o psychicznych i emocjonalnych objawach depresji, ale może ona również powodować objawy fizyczne. Te objawy fizyczne często naśladują inne schorzenia. Wiele osób może odczuwać niski poziom energii i zmęczenie. Może to być wycieńczenie, które po prostu nie ustępuje pomimo wystarczającej ilości snu.

Jeśli jesteś w depresji, możesz również mieć wrażenie, że wszystko dzieje się w zwolnionym tempie, ale nadal nie możesz nadążyć z powodu przytłaczającego psychicznego i fizycznego wyczerpania. Jeśli doświadczasz katatonii z depresją, możesz czuć się zablokowany lub w ciągłym stanie „zatrzymania”, co może zaalarmować osoby wokół ciebie.

  1. Trudności z koncentracją, zapamiętywaniem lub podejmowaniem decyzji

Twoja zdolność koncentracji może zostać osłabiona, gdy pojawia się depresja. Możesz mieć wrażenie zamglenia lub martwić się, że tracisz zdolność „prostego myślenia”. Możesz także zapomnieć o ważnych spotkaniach lub zadaniach związanych z pracą i mieć problemy z podejmowaniem nawet prostych decyzji.

  1. Kłopoty ze snem

Depresja może spowodować radykalną zmianę nawyków związanych ze snem. Możesz cierpieć na bezsenność. Możesz nie być w stanie zasnąć tak łatwo jak kiedyś lub budzić się wyjątkowo wcześnie. Twój sen może być również zakłócony, powodując budzenie się przez całą noc.

Zamiast niezdolności do spania, możesz rozwinąć hipersomnię (inaczej zaspanie). Możesz spać bez przerwy przez 10 godzin i nadal nie czuć się dobrze wypoczętym. Wszelkie problemy ze snem mogą prowadzić do problemów z nadążaniem za codziennymi zadaniami.

  1. Zmiany apetytu lub masy ciała

Depresja może często powodować zmiany w wadze i nawykach żywieniowych. Niektórzy ludzie mogą mieć zwiększony apetyt, podczas gdy inni tracą ochotę na jedzenie. Możesz także przytyć lub schudnąć bez wysiłku.

  1. Niepokój lub drażliwość

Depresja jest wyczerpująca dla umysłu i ciała. Możesz rozwinąć niską tolerancję na zachowania innych ludzi, stając się drażliwy lub porywczy. Czasami możesz nieoczekiwanie wybuchnąć na bliskich, a potem czuć się winnym z tego powodu.

Możesz również czuć się niespokojny. Może to prowadzić do przeskakiwania od jednej myśli do drugiej lub od jednego działania do drugiego. Możesz być niespokojny i nawet tego nie zauważyć.

  1. Myśli lub próby samobójcze

Jeśli jesteś w depresji, możesz zacząć mieć myśli o tym, że nie chcesz już żyć. To poważny objaw, który oznacza, że ​​czas szukać pomocy. Myśli samobójcze pojawiają się, gdy ktoś myśli o zakończeniu swojego życia. Może to wyglądać jak rysowanie lub pisanie o samobójstwie, zamykanie kont w mediach społecznościowych lub żegnanie się z bliskimi.kobieta depresja

Kiedy udać się do lekarza

Skąd wiesz, kiedy nadszedł czas, aby umówić się na wizytę u psychiatry lub psychoterapeuty, aby omówić objawy?

Krótka odpowiedź. Jeśli twoje objawy są niepokojące lub zakłócają twoją pracę, życie rodzinne lub towarzyskie.

Jeśli uważasz, że możesz mieć depresję, ale nadal nie masz pewności, dostępne są narzędzia online, które mogą pomóc w ustaleniu punktu wyjścia. Wszelkie objawy depresji są wystarczającym powodem, aby porozmawiać z pracownikiem służby zdrowia. Oznaki depresji mogą również wystąpić w przypadku innych schorzeń, dlatego dobrym pomysłem jest ich wcześniejsze wykluczenie.

Jeśli otrzymasz diagnozę depresji, nie jesteś sam. Istnieje wiele opcji leczenia, które pomogą Ci poczuć się lepiej.

Życzymy spokojnego dnia. Zespół Holisens


kobieta-jedzenie-anoreksja-bulimia-posilek-salata.png

12 września 2022 Bez kategorii

Jak poradzić sobie z zaburzeniem odżywiania?

Czym są zaburzenia odżywiania?

Choć często bagatelizowane, nazywane ostrzejszą dietą lub odmiennym trybem życia, zaburzenia odżywiania to poważne zaburzenia psychiczne, powodujące nawyki szkodliwe dla zdrowia, a nawet zagrażające życiu. Obejmują głodówki, intencjonalne wymioty czy nadmierne przejadanie się. Dotykają one prawie 5% populacji, najczęściej występując u nastolatków i młodych dorosłych, a szczególnie wśród kobiet.

Przyczyny

kobieta stojąca na wadze cierpiąca na bulimię

Określenie definitywnych przyczyn, pojawienia się pewnego typu zaburzeń odżywiania u danej osoby graniczy z niemożliwością, jako że na każdego człowieka oddziałują zróżnicowane zestawy czynników zewnętrznych oraz wewnętrznych. Możliwe jest jednak wskazanie elementów sprzyjających rozwojowi tego rodzaju zaburzeń.

Mogą nimi być dorastanie w rodzinie, w której kładziony był stale nacisk na pilnowanie swojej masy ciała, wychowanie przez bardzo kontrolujących rodziców, opiekunów lub posiadanie takich cech osobowości, jak wysoka neurotyczność, impulsywność, perfekcjonizm. Negatywny wpływ na sposób, w jakim postrzegamy swoje ciało, może także być spowodowany obecnością modelu tak zwanej idealnej sylwetki, która w dzisiejszym społeczeństwie często przyjmuje kształt ciała naturalnie szczupłego bądź nienaturalnie wychudzonego.

Warto też przyjrzeć się równie istotnym czynnikom genetycznym, albowiem w przypadku historii występowania zaburzeń odżywiania w rodzinie, podatność na tą przypadłość jest zdecydowanie wyższa. 

Rodzaje zaburzeń odżywiania i ich objawy

Anoreksja 

Inaczej nazywana jadłowstrętem psychicznym, anoreksja może przejawiać się w postaci drastycznego głodzenia, spożywania bardzo niewielkiej ilości jedzenia oraz przesadnie uprawianej aktywności fizycznej, spowodowanymi panicznym strachem przed przybraniem na wadze. Osobom z tym zaburzeniem często wydaje się, że są otyłe lub po prostu niewystarczająco szczupłe, nawet przy widocznie niskiej masie ciała i kościstej sylwetce. Z tego też powodu, anoreksja jest szczególnie niebezpieczna, z najwyższą śmiertelnością pośród wszelkich zaburzeń czy chorób psychicznych.

Można ją rozpoznać przyglądając się następującym objawom:

  • Spadek masy ciała
  • Unikanie posiłków 
  • Wielokrotne ważenie się, obsesyjne liczenie kalorii
  • Zawroty głowy, omdlenia
  • Osłabienie organizmu (włosy, paznokcie)
  • Nagła, intensywna aktywność fizyczna
  • Noszenie większych, luźnych ubrań, maskujących wychudzone ciało
  • U kobiet także mniej obfita menstruacja lub jej całkowity zanik

Czasem ludzie z anoreksją, mogą przez niedługi okres czasu spożywać większe ilości jedzenia a następnie pozbywać się ich za pomocą leków przeczyszczających albo powodujących wymioty, jest to typ anoreksji bulimiczny.

Bulimia

kobieta cierpiąca na anoreksję przeglądająca się w lustrze

Podobnie jak w przypadku anoreksji, u podstaw bulimii leży obawa przed niekontrolowanym przytyciem, jednak osoby zmagające się z nią mają zazwyczaj odpowiednią masę ciała lub nadwagę, przez co niekoniecznie jest ona widoczna na pierwszy rzut oka. Bulimia manifestuje się w postaci epizodycznego objadania się, najczęściej wysokokalorycznymi, produktami spożywczymi, po którym występuje próba wyrzucenia ich z organizmu poprzez prowokowanie wymiotów, zażywanie środkó

w przeczyszczających, głodówki czy kompulsywnego uprawiania sportu. Nieumiarkowanemu jedzeniu towarzyszy zazwyczaj uczucie wstydu i głębokiego poniżenia, dlatego ludzie oddają się mu raczej w samotności, ukryciu.

 

Zauważalne są jednak takie objawy jak:

  • Częste chodzenie do łazienki w trakcie lub zaraz po posiłku
  • Zawroty głowy, omdlenia
  • Nawracająca biegunka
  • Znikanie dużych ilości jedzenia
  • Psucie się zębów (kwas żołądkowy)

Zaburzenie z napadami objadania się

Zaburzenie z napadami objadania się, rzadko pierwsze przychodzi na myśl, jeśli w ogóle, kiedy słyszy się o zaburzeniach odżywiania, jest to, jednak nadzwyczaj często pojawiający się problem. Polega on, w pewnym stopniu, na zachowaniu typowym dla bulimii, czyli na epizodach obżerania się przesadnymi ilościami jedzenia, tylko, że jest pozbawiony działań, mających na celu pozbycie się dodatkowo nabytych kalorii. 

Do jego objaw należą:

  • Jedzenie szybciej, więcej niż normalnie
  • Jedzenie pomimo uczucia pełności kobieta leżąca w łóżku cierpiąca na anoreksję
  • Jedzenie w samotności
  • Odczuwanie poczucia winy, obrzydzenia do siebie po jedzeniu

Zaburzenia z napadami objadania się mogą prowadzić do niebłahych dolegliwości, takich jak cukrzyca czy choroby układu krążenia.

ARFID (zaburzenie polegające na ograniczeniu/unikaniu przyjmowania pokarmów)

Zaburzenie to sprawia, że pojawia się potrzeba unikania pewnego rodzaju jedzenia, z powodu jego smaku, zapachu, tekstury czy koloru. Jednak, nie powinno to być mylone ze zwykłymi preferencjami, AFRID może prowadzić do znacznej utraty wagi, osłabienia organizmu, a nawet konieczności dostarczania składników odżywczych poprzez sondę, w celu uzupełnienia ich deficytu.

Pica

Zaburzenie pica to zaburzenie odżywiania, pod wpływem którego dana osoba odczuwa chęć zajadania się produktami inaczej nie zdatnymi do spożycia, takimi jak włosy, ziemia, kreda, mydło, papier. Przeważnie diagnozowane jest u dzieci powyżej drugiego roku życia, lecz zdarza się dotykać także dorosłych, na przykład kobiet w ciąży.

Leczenie

Skuteczne sposoby leczenia mogą być odmienne, w zależności od okoliczności oraz rodzaju zaburzenia odżywiania. W przypadku bulimii i zaburzenia z napadami objadania się, najlepsze rezultaty zdaje się przynosić terapia poznawczo-behawioralna, jednak przy każdym z zaburzeń odżywiania istotny jest balans pomiędzy psychoterapią a planem żywieniowym, aby zapobiec pogarszaniu się zdrowia zarówno psychicznego oraz fizycznego. Jeśli chodzi o młodzież, dla właściwych efektów, często konieczne jest podjęcie terapii systemowej, w której nacisk kładzie się na poprawę otoczenia nastolatka, ustabilizowanie ról obecnych w rodzinie. 

Obok zaburzeń odżywiania, zdarzają się współistnieć także inne problemy, takie jak depresja, stany lękowe czy zaburzenia osobowości. W takim wypadku, potrzebne może być dodatkowo leczenie farmakologiczne.

Czasami jednak, kiedy sytuacja staje się na tyle poważna by zagrażała ona życiu, dojść może do hospitalizacji. Istnieją również ośrodki opiekuńczo-lecznicze, zazwyczaj bardziej komfortowe i przyjazne dla pacjentów.

Jeżeli Ty lub ktoś z Twoich bliskich cierpi na zaburzenia odżywiania, nie wahaj się sięgnąć po profesjonalne wsparcie. Im szybciej otrzymasz pomocne Ci narzędzia, tym łatwiej uporasz się z sytuacją.

Życzymy spokojnego dnia, Zespół Holisens


dziecko-psycholog-smutek-nastolatka-dziewczyna-podczas-konsultacji.jpg

6 września 2022 Bez kategorii

Jak znaleźć dobrego psychologa dla dziecka?

Dzieci rzadko są w stanie powiedzieć komuś wprost co im dolega, z czym mają problem, jakie są ich potrzeby. Dotyczy to nie tylko najmłodszych ale w równym stopniu młodzieży. Sposobem komunikacji, zamiast rozmowy,  mogą być dla nich płacz, krzyk, zamknięcie w sobie, agresja słowna czy fizyczna. Jeśli ciężko ci jest zrozumieć swojego podopiecznego, jego zachowania zaczynają cię niepokoić lub podejrzewasz u niego pewnego rodzaju zaburzenie, chorobę – nie obwiniaj się. Bez obaw skontaktuj się w tej sprawie ze specjalistą (psychologiem, psychoterapeutą), który pomoże ci prawidłowo odczytać daną sytuację i odpowiednio na nią zareagować.

Po czym poznać dobrego specjalistsmutna dziewczynka w gabinecie psychologicznym podczas terapiię?

Szukając psychologa dla swojego dziecka należy w pierwszej kolejności przyjrzeć się jego wykształceniu. Powinien on specjalizować się w zakresie psychologii klinicznej dziecka, psychologii rozwojowej, psychologii wychowawczej lub psychoterapii dzieci i młodzieży. Warto też, kiedy przejawiane zachowania są typowe dla konkretnego problemu (np. autyzmu, ADHD), zwrócić uwagę czy dany psycholog/psychoterapeuta jest również diagnostykiem tej właśnie kategorii. Nie każdy bowiem specjalista jest w stanie przeprowadzić niezbędne testy psychologiczne, a przekierowanie do kogoś innego, może okazać się kłopotliwe dla dziecka, które będzie musiało ponownie się otworzyć i na nowo zwierzać się z omówionych już wcześniej kwestii. 

Dobrego psychologa dziecięcego/młodzieżowego cechują także:

  • umiejętności interpersonalne
  • empatia 
  • otwartość
  • cierpliwość
  • utrzymanie odpowiedniej komunikacji z rodzicami/opiekunami 

W przypadku nastolatków zbliżonych już wiekiem do 18 lat, istotną może być informacja, czy psycholog posiada też kwalifikacje do prowadzenia terapii osób dorosłych, żeby za parę miesięcy nie była potrzebna zmiana osoby prowadzącej. 

Przebieg terapii

Młoda dziewczyna radosna i uśmiechnięta w gabinecie psychologicznym

Na pierwszym spotkaniu zazwyczaj nie jest praktykowana obecność dziecka, ale rodziców/opiekunów, aby psycholog mógł dokładnie zapoznać się z sytuacją panującą w rodzinie, jak i usłyszeć w pierwszej kolejności od nich, na czym polega problem. Powinni oni również, w większym lub mniejszym stopniu, w zależności od wieku dziecka, aktywnie uczestniczyć w terapii. Czy to w formie indywidualnych spotkań z psychologiem – od czasu do czasu – w celu omówienia postępów, zmian w zachowaniu itp., czy spotkań rodzinnych, pozwalających na nawiązanie komunikacji pomiędzy rodzicami a podopiecznym, pod czujnym okiem specjalisty.

Jeśli chodzi o dzieci w wieku przedszkolnym, terapia przybiera raczej formę zabawy z maluchem oraz obserwacji i analizy jego zachowań. W wypadku nieco starszych, mogą to być różne rodzaje terapii, dostosowane do ich indywidualnych potrzeb. 

Możliwe, że najbardziej adekwatną opcją okaże się być po prostu terapia rodzinna, bardzo częsta, ze względu na ścisłą zależność pomiędzy zachowaniem, stanem dziecka a otoczeniem, w którym dorasta.

Jeśli dziecko odmawia chodzenia na terapię…

terapeutka dziecięca kaja baczyńska klinika holisens

Przede wszystkim – nie zmuszaj. Pomocnym w tej sytuacji może być trening wychowawczy, czyli swego rodzaju warsztat, prowadzony zazwyczaj przez psychologa. Uczestnictwo w nim pozwala poszerzyć swoją wiedzę na temat psychologii dziecka, nauczyć się poprawnie odczytywać jego emocje, jak i zapoznać się z możliwymi schematami jego zachowań. Chociaż taka metoda, nie gwarantuje rozwiązania problemów, z którymi borykasz się ty lub twoje dziecko, jest jednak zdecydowanie bardziej efektywna od przymusowych spotkań z terapeutą.

Jeśli masz obawy co do kondycji psychicznej swojego dziecka lub (młodego-dorosłego) nastolatka, nie zwlekaj i skonsultuj się z terapeutą. Często nawet jednorazowa wizyta pomoże Ci lepiej zrozumieć jego problemy, wyposaży Cię w niezbędną wiedzę lub pomoże znaleźć w sobie pokłady energii do pomocy. We współpracy z doświadczonym terapeutą, znacznie wcześniej zdiagnozujesz gdzie leży kłopot a szybko udzielone wsparcie może zaoszczędzić Tobie a przede wszystkim naszym najmłodszym wielu niepotrzebnych lęków czy stresów.

Dobrego dnia! Twój zespół Holisens!


grafika-kobieta-schizofrenia-lęk-depresja-1.jpg

29 sierpnia 2022 Bez kategorii

Schizofrenia, jak sobie z nią radzić?

Schizofrenia jest poważnym problemem zdrowia psychicznego, który zalicza się do zaburzeń psychotycznych (psychoz). Główne objawy schizofrenii to uporczywe urojenia, halucynacje (omamy), zdezorganizowane myślenie i doświadczanie wpływu, bierności lub kontroli. Zaburzenie często wiąże się ze znacznym cierpieniem i trudnościami w codziennym funkcjonowaniu. Na szczęście leczenie schizofrenii jest możliwe. Poznaj skuteczne metody.

Czym jest schizofrenia?kobieta cierpiąca na schizofrenię

Termin „schizofrenia” został wprowadzony do psychiatrii przez Eugena Bleurera (1857-1939). Pochodzi od greckich słów schizein („rozszczepiać”) oraz phren („umysł”). Eksperci Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) podają, że z zaburzeniem boryka się 0,32% populacji. 

Schizofrenia charakteryzuje się znacznymi problemami w percepcji rzeczywistości oraz zmianami w zachowaniu. Chorzy doświadczają też uporczywych trudności poznawczych (czyli np. związanych z pamięcią, uwagą i rozwiązywaniem problemów). 

Zaburzenie może wpływać na życie osobiste, rodzinne, społeczne czy zawodowe i wiązać się ze znaczną niepełnosprawnością. Jednak tę psychozę da się leczyć. W terapii stosowane są leki i oddziaływania psychospołeczne.

Przyczyny schizofrenii

Dokładne przyczyny schizofrenii nie są znane. Badania sugerują, że zaburzenie jest wynikiem interakcji między kilkoma czynnikami biologicznymi i środowiskowymi. Wśród tych pierwszych najczęściej wymieniane są mechanizmy genetyczne, wirusowe, immunologiczne, „chemia mózgu” oraz zaburzenia rozwojowe tego narządu.

Za uwarunkowania środowiskowe sprzyjające rozwojowi schizofrenii uważa się doświadczenie ciężkiego stresu czy kryzysu emocjonalnego, nagromadzenie obciążających wydarzeń życiowych oraz nieprawidłową komunikację i trudne relacje w rodzinie. Podwyższone ryzyko schizofrenii występuje też u osób intensywnie używających konopi.

Jakie są objawy schizofrenii?

Do objawów schizofrenii należą:

  1. schizofrenia kobieta smutek lękomamy: osoba ze schizofrenią może słyszeć (najczęściej), widzieć czy czuć rzeczy, które nie istnieją;
  2. urojenia: to fałszywe sądy pochodzenia chorobowego, np. wielkościowe czy prześladowcze;
  3. zdezorganizowane myślenie: obserwuje się je jako pomieszaną lub nieistotną mowę;
  4. doświadczanie wpływu, bierności lub kontroli: oznacza doświadczanie, że uczucia, działania czy myśli nie są generowane przez daną osobę, ale umieszczane w umyśle lub wycofywane z umysłu przez innych lub że myśli są transmitowane do innych;
  5. rażąco zdezorganizowane zachowanie: przejawia się np. robieniemrzeczy, które wydają się dziwaczne lub bezcelowe czy nieprzewidywalnymi lub nieodpowiednimi reakcjami emocjonalnymi;
  6. objawy negatywne: należy do nich bardzo ograniczona mowa, ograniczone doświadczanie i wyrażanie emocji, niezdolność do odczuwania zainteresowania lub przyjemności oraz wycofanie społeczne; 
  7. zaburzenia psychomotoryczne: zalicza się do nich np. skrajne pobudzenie lub spowolnienie ruchów czy utrzymywanie nietypowych postaw.

O czym myśli schizofrenik?

Wbrew temu powszechnemu przekonaniu, schizofrenia nie oznacza posiadania więcej niż jednej osobowości. Chodzi tu raczej o rozdźwięk pomiędzy tym, co osoba ze schizofrenią  myśli, czuje i robi. Najczęściej schizofrenia przejawia się niedostosowaniem uczuć oraz zachowania do danej sytuacji.

Diagnoza schizofrenii

Według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób WHO (ICD-11), by można było rozpoznać schizofrenię, co najmniej dwa z powyższych objawów muszą być obecne przez miesiąc lub dłużej. Przynajmniej jednym z nich powinien być symptom opisany w punktach od 1. do 4. 

Na czym polega leczenie schizofrenii?

Leczenie schizofrenii, która należy do zaburzeń przewlekłych, jest zazwyczaj wieloletnie. Najczęściej trwa od diagnozy do końca życia. Postawą jest w nim farmakoterapia. Leczenie może też obejmować psychoedukację, psychoterapię (zaleca się m.in. terapię poznawczo-behawioralną czy u młodszych osób – rodzinną) oraz terapię zajęciową. Niekiedy (np. w przypadku ostrych objawów psychotycznych lub myśli i tendencji samobójczych) konieczna bywa hospitalizacja. W rzadkich przypadkach stosuje się elektrowstrząsy.  

terapia, mężczyzna, kobieta, terapeuta, pomoc psychologiczna, schizofrenia

Metody na schizofrenię

Codzienne radzenie sobie ze schizofrenią jest trudne zarówno dla osoby dotkniętej tą psychozą, jak i dla jej bliskich. Oto kilka metod, które pomogą ci w kontrolowaniu zaburzenia:

  • przestrzegaj zaleceń dotyczących przyjmowania leków;
  • zdobądź wiedzę o schizofrenii, jej przebiegu i objawach;
  • dbaj o regularne wizyty u lekarza;
  • wykonuj badania kontrolne;
  • uzupełnij leczenie farmakologiczne psychoterapią;
  • naucz się technik relaksacji i radzenia sobie ze stresem;
  • dołącz do grupy wsparcia;
  • uprawiaj aktywność fizyczną;
  • zdrowo się odżywiaj;
  • zadbaj o odpowiednią ilość i jakość snu;
  • unikaj alkoholu i narkotyków.

Jeżeli wyczuwasz u siebie lub zauważasz u swoich bliskich jakiekolwiek objawy, mogące świadczyć o początkach schizofrenii, nie zwlekaj i udaj się po profesjonalną diagnozę i pomoc. Nieświadome środowisko często bagatelizuje objawy u innych, wyśmiewa je, infografikaPamiętaj, że nie jesteś sam. Życzymy spokojnego dnia i w razie potrzeby jesteśmy dla Ciebie. Zespół Holisens



Holisens 2022. Wszystkie prawa zastrzeżone. Realizacja Sealan.



Holisens 2022. Wszystkie prawa zastrzeżone. Realizacja Sealan.